BLOG
LAWEIT
maandag 16 september 2024
Ik hou van de stilte na het feest.
Wanneer de laatste genodigde naar huis is vertrokken en de rust wederkeert, en je met een vreemd soort ontzag (en misschien zelfs een vleugje misplaatste trots) grinnikend de ravage overschouwt die is achtergebleven na de doortocht van de storm.
Om dan met een moederlijke berusting de opruim aan te vatten, onderwijl mijmerend over wat net voorbij is.
De vierde keer was het al dat Stefan en ik gisteren LaWeit organiseerden, een concert in onze living, voor een 40-tal genodigden.
Ook deze editie weer vier bijzonder mooie optredens.
Heerlijk toch, dat deze fijne muzikanten tot bij ons willen komen om hun muziek met ons te delen!
Veel hebben we niet te bieden in ruil, enkel een grote ketel homemade soep, met liefde gemaakt, en verse pistolekes van den bakker. En bovenal: een warm en dankbaar publiek. (Dat op zijn beurt weer zorgt voor een tafel vol lekkers.)
Maar LaWeit biedt een veilige haven om iets uit te proberen, of het nu een generale repetitie is voor een nieuw project, een try-out van nieuw repertoire, experimenten met nieuwe klanken die uit duistere kelders naar boven kruipen en voor het eerst het daglicht zien, of gewoon enkele muzikanten die zin hebben om voor de gelegenheid eens samen te spelen en die in de namiddag bijeenkomen om een paar nummers voor te bereiden.
Voor het publiek is het een muzikale ontdekkingstocht, een degustatie-menu in vier gangen.
En tussen die gangen door is het mooi om zien hoe mensen elkaar ontmoeten. Oude bekenden verheugen zich in het blije weerzien, nieuwe contacten worden gelegd.
Muziek brengt mensen samen en het is haast tastbaar hoeveel deugd dit doet.
Bij het afscheid doen de vele glunderende blikken vermoeden dat iedereen met een zonnig hartje huiswaarts keert.
Ik hou van de stilte na het feest.
Een stilte vervuld van dankbaarheid.
Dank aan alle muzikanten die zorgden voor vele momenten van magie.
Dank aan iedereen die erbij was om deze mooie avond met ons te delen.
En ook wel: dank aan de uitvinder van het afwasmachien.
DE GENEREUZE REUS
maandag 5 december 2022
Het moet 2004 of 2005 geweest zijn, toen ik Grigory Sokolov voor het eerst zag optreden.
‘t Was in Bozar, en hij speelde enkel Bach en Chopin.
Geen bombastische Rachmaninov voor deze bescheiden Rus/Spanjaard*, geen virtuoze Liszt, nee, enkel Bach en Chopin.
Daarmee palmde hij de hele Bozar in.
Van mijn sokken geblazen was ik.
Wat een poëzie, wat een vertelkracht!
Mijn handen konden niet ophouden met applaudisseren, als waren ze door de meester zelve gehypnotiseerd, samen met de handen van de 2000 andere luisteraars.
Negen (!) bisnummers later stapte ik lichtjes zwevend de koele Brusselse nacht in.
Járenlang heb ik het niet aangedurfd om opnieuw naar een concert van hem te gaan luisteren.
Deze overdonderende ervaring was immers toch onmogelijk te overtreffen?
Met zo'n hoge verwachtingen kon ik toch enkel teleurgesteld worden?
Tot in 2017.
Met een klein hartje kocht ik terug een ticket.
En vanaf de eerste noot begreep ik dat mijn vrees ongegrond was.
De Grigory is een reus.
Sindsdien sla ik geen concert meer over.
Gisteren was het weer zover.
Twee uur lang kon je in de bomvolle Bozar een speld horen vallen.
Het gemak waarmee deze human jukebox de muziekskes uit zijn mouw schudt heeft iets geruststellends.
De fijngevoeligheid die hij daarbij tentoonspreidt omhelst je als een warm dekentje op gure herfstdagen.
Stil maar, alles komt goed.
Ik zal nog een bisnummerke spelen.
En nog eentje.
En nog eentje.
En…
(zweef)
* De van oorsprong Russische Sokolov liet zich in augustus 2022 naturaliseren tot Spanjaard.
De man geeft al jaren geen interviews meer dus naar zijn beweegredenen is het raden.
Men vermoedt dat hij zich op die manier publiekelijk wil distantiëren van de Russische inval in Oekraïne.
DOPPIO PROMO-TIME
dinsdag 29 november 2022
Ingrediënten:
een kanjer van een partner-in-crime, aka Jill Suykerbuyk
een kanjer van een lief voor de technische support 💛
een flinke scheut schone muziekskes
een halve liter schaterlachskes
Alles samen in de pot, en roeren maar!
(promovideo coming soon)
FEEST
dinsdag 17 mei 2022
Vanavond is het feest.
De hele avond mag ik laatstejaars van de academie van Grimbergen begeleiden bij hun eindexamen in de raadzaal van het gemeentehuis.
Weinig mensen weten dat pianobegeleider eigenlijk de schoonste job ter wereld is.
Al het trek- en sleurwerk dat leraars verzetten in de loop van een schooljaar kan ik als pianobegeleider aan mij laten passeren, ik verschijn pas ten tonele wanneer de leerlingen hun liedjes min of meer onder de knie hebben.
En dan heb ik de eer om er een “finishing touch” aan toe te voegen, om hen door mijn ondersteunende pianospel nog net dat beetje te doen uitstijgen boven wat ze zelf dachten te kunnen. Om hen te helpen de noten te vergeten, en enkel nog met muziek bezig te zijn.
Zo’n 200 leerlingen per jaar begeleid ik, en het is heerlijk om hen jaar na jaar te zien groeien.
En dan zijn er zo van die leerlingen die na 10 jaar academie hun traject afronden met een concert in het gemeentehuis. Even spannend als ontroerend.
Vanavond is het zover.
Vanavond is het feest!
HUPLA!
dinsdag 22 maart 2022
Het peperkoeken meisje heeft gisteren haar eerste stapjes op de wereld gezet!
Niet zonder obstakels: door een geniepig virusje dat bij onze drummer was binnengeslopen moesten de voorstellingen van afgelopen weekend helaas uitgesteld worden.
Maar op mijn eindexamen gisteren kon ik gelukkig rekenen op de peperkoeken klanken van vervanger Jonas Boutsen, voortaan in mijn herinneringen geboekstaafd als “De Reddende Engel”.
Examens afleggen is gewoonlijk niet mijn favoriete bezigheid, maar deze keer was ik na 3 noten al uit het oog verloren dat het een examen was. Zo fijn was het om dit muziektheater samen met mijn dreamteam eindelijk voor publiek te kunnen brengen!
Alleen… was er 1 grote afwezige.
Mijn lieve papa, van wie we enkele weken geleden onverwacht afscheid moesten nemen, hoe graag had ik hem erbij gehad gisteren! En hoe hard zou hij ervan genoten hebben om zijn jongste dochter daar zo te zien staan!
Hij zou vast en zeker de tranen in de ogen gehad hebben, als ze al niet ongeremd over zijn wangen rolden.
Achteraf zou hij klaargestaan hebben met lofbetuigingen, en natuurlijk ook met een paar puntjes van kritiek, zo was hij wel.
Papa’tje, die fles cava hebben we na het examen zonder jou moeten kraken, maar dat muziekvirus waarmee je ons van kleins af aan besmet hebt, dat blijft mijn trouwe metgezel voor de rest van mijn leven ❤
WONDER WOMAN
woensdag 9 februari 2022
Eergisteren had ik een feedback gesprek met Els.
Els is de coördinator van de jazzafdeling van het conservatorium Antwerpen.
Els is stiekem ook Wonder Woman.
Dat zit zo:
De jazzafdeling moet ge u voorstellen als een zootje wispelturige studenten met compleet verschillende achtergronden, leeftijden, mogelijkheden, karakters en interesses, sommigen met een duidelijk idee van waar ze naartoe willen als muzikant, anderen nog in het duister tastend.
De een smijt zich vollenbak in de bebop, de ander richt zich op het muziekonderwijs, nog iemand anders is gebeten door elektronische muziek, of droomt van - stel je voor - muziektheater! Joske wil liever Louiske als hoofdvakdocent, Jeannine wil graag comboles met haar vaste band, Marcel moet regelmatig eens aan een deadline herinnerd worden, Eufrazie zou last minute toch nog van project willen wisselen omdat dat andere haar nog net iets meer interesseert, Gaston kan nooit op donderdagen omdat hij dan moet werken, Fons was uit het oog verloren dat hij dat vak moet volgen, Germaine weet het allemaal even niet meer, …
Maar gelukkig is daar Els.
Els neemt ons allemaal liefdevol onder haar vleugels.
Als een rots in de branding waakt ze over het welbevinden van elke student.
Meer nog: ze houdt constant de vinger aan de pols over wat er leeft bij de studenten, om de inhoud en organisatie van vakken en projecten nog meer te doen beantwoorden aan onze wensen en noden.
Voor mij als werkende student waren die 5 jaren aan het conservatorium een voortdurende puzzel en bij momenten ook een struggle om job en studie gecombineerd te krijgen.
En zonder overdrijven kan ik zeggen:
zonder de goede zorgen van Wonder Woman had ik deze rit nooit kunnen uitzitten.
Merci Els, ge zijt goud waard!
EN TOCH, EN TOCH...
zondag 30 januari 2022
Ken je dat soort memes over “what society thinks I do” en “what I actually do”?
Het leven van muzikanten speelt zich af op een podium, in de spotlight. Waar we datgene mogen doen waar we het meest van houden, om er dan ook nog eens voor beloond te worden met een warm applaus.
Waw! Zalig, toch?
Maar daarnaast hebben muzikanten ook een soort “schaduwleven”, een leven dat zich afspeelt in de studeerkamer (want dat instrument speelt niet vanzelf), in het repetitiekot (want een band word je niet vanzelf), en… aan de computer (want die optredens fixen zich - helaas pindakaas - ook niet vanzelf).
Repertoire uitzoeken, arrangementen maken, repeteren, rondmailen en -bellen naar organisatoren en zalen, blijven mailen en bellen (ook wel gekend als “stalken”) tot er iemand toehapt, een setlist opstellen voor het optreden, nog wat extra studeren en repeteren, worstelen met zelftwijfel en zelfkritiek, nummers schrappen en andere toevoegen, arrangementen aanpassen en opnieuw repeteren, blijven sleutelen en bijvijlen, intussen praktische afspraken maken met organisatoren en medemuzikanten, zorgen voor een affiche en een tekstje, facebook volstorten met promo in de hoop dat er wat volk komt opdagen,...
De hele reutemeteut!
Op een onbewaakt moment (bij voorkeur op donkergrijze winterdagen in periodes met weinig optredens) durf ik me wel eens de vraag stellen: voor wie, voor wat?
Voor die appel en dat ei?
Voor de eigen eer en glorie?
En toch, en toch.
Gisteren mochten we nog eens.
We speelden met Dukebox in het gezellige Cultuurcafé in Hoboken.
Daar werden we hartelijk ontvangen, met lekker eten (altijd fijn!) en een hartverwarmend enthousiasme.
Voor Jill en mij was het bovendien een spannende avond, want als voorprogramma van Dukebox brachten we een mini try-out van enkele muziekjes uit ons duo-repertoire.
Het moment dat het dan muisstil wordt in de zaal en iedereen ademloos zit te luisteren,
het moment dat je voelt dat je jezelf nog net dat klein beetje overstijgt,
het moment dat je het publiek mee kunt nemen in die magie, efkes weg van de wereld,
het moment dat er alleen nog muziek is,
en wij enkel dienaars zijn die deze muziek aan het publiek mogen doorgeven...
Op dát moment weet ik weer: o ja, hiervoor doen we het!
Merci Jill, Samuel en Damián, voor de muziek, en voor de vriendschap!
En merci publiek, het was heerlijk dat jullie er waren om dit moment met ons te delen!
foto: www.me.me
foto: wim@cultuurcafe.be
ROFFEL
dinsdag 11 januari 2022
Bloed, zweet en... koffie. Veeeeeel koffie!
Maar hier is ie dan,
de trailer van Peperkoek!
...
(roffel roffel)
Tadaaaaa!
Homemade, met 2 zoom-toestellen,
2 dagen knip-en plakwerk,
en een hoop leuke beelden uit de
kronieken van de familie Grypdonck.
Met toch wel - het moet gezegd - een glansrol voor mijn eigen papa 🙂
Enjoy!
SMART
zondag 9 januari 2022
"If you are the smartest person in the room, then you are in the wrong room", zo luidt het gezegde.
En dat geldt natuurlijk ook voor muzikanten.
Vandaag had ik dan toch in ieder geval “the right room” gekozen.
Wat een muzikanten! En wat een actrice!
Ik voelde me als een kind in een pretpark.
Het is een zegen om je in het leven te kunnen omringen met mensen die je inspireren.
En zo heerlijk om Peperkoek beetje bij beetje vorm te zien krijgen!
Morgen begin ik te sleutelen aan een trailertje.
Team Promo in actie.
Maar vanavond geniet ik nog een beetje na van deze inspirerende repetitiedag.
OUD
dinsdag 28 december 2021
In het magische jaar 2000 - ik was toen 17 - schreef ik me in aan het conservatorium van Brussel voor klassieke piano.
Exact 17 jaar later vatte ik het zotte plan op om terug te gaan studeren.
Jazzcontrabas deze keer, aan het conservatorium van Antwerpen,
Intussen zijn we bijna 5 jaar verder.
Eind maart leg ik mijn eindexamen af met mijn muziektheater project Peperkoek.
Of ik me dan niet stokoud voel tussen al dat jong gespuis op het conservatorium, vragen mijn vrienden me van tijd tot tijd.
Wel integendeel eigenlijk.
Iets nieuws leren voelt als de beste verjongingskuur.
Ik kan het iedereen aanraden!
De voorbije 5 jaren waren dan ook een fantastisch avontuur, dat me ontzettend gevoed en geïnspireerd heeft, als muzikant en als mens.
Er is een nieuwe wereld opengegaan, en er zijn ongelooflijk mooie mensen op mijn pad gekomen die ik nog lang wil koesteren.
En hoewel mijn agenda het nu niet meer toelaat om mij met evenveel
geestdrift in het studentenleven te storten als weleer, heb ik me vanaf
de eerste dag aanvaard gevoeld tussen al die jonkies.
Op muziek staat dan ook geen leeftijd.
En… studenten blijven studenten natuurlijk.
Ok, er zijn uiteraard wel wat dingen veranderd in al die jaren.
Wat vroeger cool was is nu nice, mopkes heten intussen memes
en e-mail blijkt alweer wat passé.
Maar voor de rest zie ik niet zoveel verschil met 17 jaar geleden.
Dus nee, ik voel me helemaal niet oud tussen mijn medestudenten.
Wat zegt u?
Of zij het daar wel mee eens zijn?
Ach, laten we daar maar niet dieper op ingaan😉
JOEY
woensdag 22 december 2021
“De glühwein heeft het gehaald van de cultuur.”
De nieuwe corona-maatregelen slaan bij de cultuursector in als een bom.
Doen we er nog wel toe?
Voor onze eigen cultuurminister duidelijk niet.
Al moet ik toegeven: ook ik kan mij soms de vraag stellen of het er eigenlijk wel toe doet waar ik mee bezig ben.
Wanneer ik mijzelf vergelijk met verplegers, kinderverzorgsters, psychologen, virologen, straathoekwerkers, … noem maar op.
Wat zij verwezenlijken, is dat maatschappelijk niet oneindig relevanter dan gewoon hier en daar wat mooie muziekskes gaan spelen?
Zij dragen zorg voor de maatschappij, voor onze medemens, en zetten zichzelf daarbij opzij.
Terwijl wij muzikanten vooral met onszelf bezig zijn, zoveel dat we zelfs een eigen website menen nodig te hebben of - godbetert - een blog over onszelf durven schrijven!
Wel, voor al mijn mede-muzikanten (en bij uitbreiding: alle cultuurmakers) die soms met die twijfel worstelen wil ik toch even de volgende anekdote vertellen.
Vorige week was Joey Baron te gast op het conservatorium van Antwerpen.
Joey Baron is een bekende jazz-drummer.
Joey Baron is - in bijberoep - ook één van mijn grootste helden.
Het is een feest om hem aan het werk te zien.
Hij heeft altijd zo ontzettend veel plezier in het spelen dat je niet anders kan dan er zelf vrolijk van worden.
Hoe lang je ook in de file hebt moeten staan, of hoe aangebrand de cake uit de oven is gekomen, Joey Baron maakt het allemaal weer goed met zijn big smile.
En Joey Baron is niet zomaar een drummer, nee, hij schildert.
Met een ongeëvenaarde fantasie, subtiliteit en speelsheid weet hij een weelderig palet aan kleuren uit zijn instrument te toveren.
Pure poëzie.
Wel, die Joey Baron kwam dus een masterclass geven op het conservatorium.
Het werd een heel bijzondere masterclass.
Veel muziek werd er niet gespeeld.
Joey wou ons vooral vertellen over waar muziek echt over gaat.
Niet over virtuositeit.
Niet over onze ego’s.
Niet over laten zien dat we die coole riff aan 300 bpm (beats per minute) uit ons instrument kunnen rammen.
“Imagine that lady entering the club where you are playing” zei hij.
(tip: een sappig Amerikaans accent is een meerwaarde bij het lezen.)
“She has three screaming kids at home, her husband just died…
She’s not waiting to hear you play 7 over 4.
She doesn’t give a sh*t!
You have to give her something to lean on for the next week.
Something that gets her through.
You can make the difference for her.
Yes, I take it thát seriously.”
Zijn overtuiging ontroerde mij diep.
Maar ik besefte ook dat hij gelijk had.
Muziek gaat over verbinding, over generositeit, over troost.
Als een heerlijk warm bad, waar het veilig is, waar we efkes samen in kunnen verdwijnen, ons helemaal in laten onderdompelen, om daarna met nieuwe moed en een warm hart weer boven water te komen.
Muziek maakt de wereld tot een mooiere plek om in te leven.
En als er iets is waar we nood aan hebben in deze donkere tijden dan is het wel schoonheid, warmte, troost.
Yes, I take it thát seriously.
SCHRIJVEN, SCHRIJVEN, SCHRIJVEN
zondag 19 december 2021
De tekst voor Peperkoek heb ik zelf geschreven.
Dat was niet de eerste keer.
Ook voor mijn vorige voorstelling, Pannonica, kroop ik zelf in de pen.
Maar bij Pannonica was het anders.
Dat was een biografie, over Pannonica Rothschild.
Een excentrieke madam, met een onwaarschijnlijk boeiend leven.
Ik moest niks verzinnen, de straffe anekdotes lagen voor het rapen.
Een luxesituatie, de tekst schreef zichzelf.
Bij Peperkoek begon ik from scratch, en dat had ik toch wat onderschat.
Gelukkig hadden Stefan - mijn fantastisch lief - en ik het luminieuze idee opgevat om onszelf in de herfstvakantie op een weekske Murcia te trakteren.
Daar logeerden we in de heerlijke airbnb van Jan Van Outryve, een fijne muzikant en fijne mens. (allen daarheen! -> https://www.airbnb.be/rooms/47330956)
En daar in Spanje, ver weg van het dagdagelijkse leven, hebben we de tijd even stilgezet.
We hebben daar niks gedaan.
Echt geen poot uitgestoken.
Behalve elke dag eens gaan wandelen in de heuvels achter het huis met Kaila, de adorabele hond van onze gastheer.
En genieten van de rust en de stilte, en van de deugddoende herfstzon, die daar toch nog net iets meer warmte geeft dan in onze contreien.
En dus ook: schrijven, schrijven, schrijven.
Aan Peperkoek.
Met mijn laptop in het zonneke.
Bij nader inzien klinkt dat toch ook wel als een luxesituatie 😉
Tickets en info:
FIEN
zondag 12 december 2021
Op zondag 20 maart brengen we Peperkoek in Theater Het Klokhuis in Antwerpen.
Het Klokhuis is een heel gezellige plek, goed verborgen in een smalle straat achter de Sint-Jacobskerk, waar we ook al 2 keer ontvangen werden met Pannonica.
Voor de voorjaarsbrochure moest ik onlangs een tekstje en een affiche van Peperkoek doorsturen.
Ja lap… een affiche, daar had ik natuurlijk nog helemaal niet bij stilgestaan!
Aangezien de voorstelling gaat over een peperkoeken meisje zag ik in mijn hoofd het beeld van een klein meisje met een dromerige blik, in een veel te grote wereld.
Het geluk wil dat mijn jongste metekindje Fien de mooiste en meest dromerige ogen heeft die je je kan voorstellen!
Dus hielden we twee weken geleden een fotoshoot bij haar thuis.
Iedereen kan foto’s trekken, maar dat dat niet zomaar van iedereen een fotograaf maakt werd mij al snel duidelijk.
Het bleek aartsmoeilijk te zijn om die dromerigheid in een foto te vangen.
Gelukkig was mijn fotomodel een toonbeeld van geduld.
Na enkele experimenten binnen in huis trokken we de tuin in, waar ze onversaagd de ijskoude en doornatte herfstbladeren te lijf ging, en nog eens, en nog eens… tot ik er eindelijk in slaagde om een mooi beeld vast te leggen.
Het werd een beeld zonder dromerige ogen, maar vervuld van levensvreugde en speelsheid.
En aangezien Peperkoek een soort ode is aan het leven, en aan het kind dat in elk van ons huist, kon ik me geen treffendere affiche wensen!
PEPERKOEK
maandag 6 december 2021
Vandaag hebben we voor de tweede keer gerepeteerd voor Peperkoek.
Peperkoek is een muziektheatervoorstelling die ik zelf geschreven heb.
Dat vind ik toch wel spannend.
Allemaal eigen teksten en eigen muziek.
Dus wanneer ik onderweg ben naar de repetitie voel ik me stiekem een ietsieprietsie nerveus.
Maar gelukkig ben ik slim geweest.
Ik heb namelijk een topteam rond mij verzameld!
Een topteam dat werkelijk álles goed doet klinken!
Zelfs mijn allereerste bescheiden pogingen tot eigen composities.
Gezegend voel ik mij, terwijl ik thuis met een koffietje nog een beetje zit na te genieten.
Ladieieieiesss and gentlemeeeen, may I present you (vlnr):
Katrien De Muynck, Willem Heylen, Robbe Broeckx and Frans Van Isacker!
(applaus)
WELKOM OP MIJN BLOG!
zaterdag 4 december 2021
Ja, een eigen blog, wie had dat ooit gedacht...
Dat idee komt niet van mijzelf, nee, het komt uit de hoed van Pieter van cultuurloket.
Pieter en ik zijn oud-studiegenoten aan het conservatorium van Brussel, lang geleden, toen de dieren nog spraken.
Maar sinds kort is hij ook mijn "coach" in een traject van cultuurloket.
In zo'n traject worden muzikanten bijgestaan in het ontwikkelen van hun "carrière", in het promoten en verkopen van hun "product", in het zich positioneren op de "markt".
Allemaal termen waar de meeste muzikanten van gruwen, waar ze zich liefst zo weinig mogelijk mee bezig houden.
Het gaat toch enkel om de muziek? Om de schoonheid? Om de kunst?
Ook ik moet toch wel wat drempeltjes overwinnen om mijzelf op de markt te gooien.
Zelfpromotie, het voelt een beetje vies.
Maar zonder publiek zijn er geen optredens natuurlijk, dus moet ik leren hoe ik mijn projecten met de wereld kan delen.
En als Pieter dan zegt: "maak een website", dan maak ik braaf een website.
En als Pieter dan zegt: "maak een blog", dan maak ik braaf een blog.
Ik ben nu eenmaal goed opgevoed.
En aangezien u dit aan het lezen bent, moet ik schoorvoetend toegeven dat Pieter het misschien wel bij het rechte eind had.
Ik wens u alvast veel leesplezier!